«Cherchez la femme»
Yaxud dünyaya qadın gözüylə bir də baxın

Evin kişilərini futbola yola salan kimi klaviaturanın arxasına keçib yazı yazmağın özü də bir inqilabçılıqdır. Onlar bircəcik topun dalıyca ora-bura qaça-qaça özlərini kainatın yaradıcıları, super insan və sair bu kimi yekəxana fikirləri beynində bəslədikdə sən ev xalatında oturub feminizm haqqında yazı yazmağa ürəklənmisənsə özünü ən azından cənnətdən qovulma mərasimi astanısında hiss eləməlisən. Qoy onlar artıq enerjilərini çıxarsınlar. Onsuz da evdə tamam başqa qanunlar hökm sürür. Əlbəttə bunu onlar bilmir…
Bəri başdan deyirəm, feministlərdən acığım gəlir. Fikrimi əlbəttə ki, əsaslandıracam. Amma bir qədər sonra. Əvvəl qadınlara qarşı haqsızlığın tarixinə baş vurmaq lazımdır ki, məsələnin kökündə dayananları tapa biləsən. Nə qədər eşələnsəm də hər şey gedib Adəm və Həvvanın və zəhrimara qalmış cənnət almasının üstündə dayanır. Bir də ki, bu qabırca məsələsində. Bilməmiş olmazsız, Həvvanın Adəmin qabırğasından yarandığı iddia edilir. Düşünmürəm ki, o vaxtdan bu günədək bu problemə baxışda nəsə prinsipal dəyişiklik olub. Ona görə də cinsindən asılı olaraq özümüzü Adəmin və Həvvanın da yerinə hələ də qoya bilərik.
Özümü Həvvanın yerinə qoyub onun duyduqlarını yaşayıb bəzən də onun yerindən cavab vermək cəsarətini mənə yəqin bağışlarsız. Yaranan kimi (qabırğadan ya başqa cür, heç fərq eləməz) Həvva balaca uşaq kimi ona deyilənlərin hamısına qulaq asırdı. Hər dəfə Adəmin sözüylə oturub durmağa çalışsa da onun «bir tanəciyi» Həvvaya qanmazlıq üstündə qulaqburması verərdi. Ona görə də «böyüdükcə» ondan tələb olunan hissləri imitasiya eləməyi də öyrəndi. Bax, həmin gündən onlar artıq yola getməyə başladılar. Adəmi belə münasibət qane eləsə də Həvva hərdənbir öz yaddaşının dərinliklərində eşələnirdi. Həvvadan «ərini yola vermək» və ən vacibi «düşünməmək» tələb olunurdu. Əlbəttə ki, əmrləri icra eləyərkən «nə üçün» sualını da dilinə gətirməməliydi. Adəm onu yalnız «bu belə olmalıdır»a öyrədə bilərdi. Ona görə də Adəm Həvvanı sevməyi öyrədə bilməzdi. Çünki sevgidə tərəflər bərabərdir. Bax həmin bu bərabərlik, tarazlıq onların münasibətində elə əvvəlcədən pozulmuşdu.
Sonradan onların uşaqları doğulanda da Həvva onlara öz bildiyindən artığını öyrədə bilməzdi. Uşaqlar da öz uşaqlarını…. Bizim vaxta qədər elə beləcə də davam eləyirdi. Elə indi də belədir. Əlbəttə, «böyüdükcə» Həvva anlayırdı ki, ondan nəyisə əsirgəyiblər. Bütün qadınların ürəyinin dərinliyində gizlənmiş inciklik də burdan başlayır. Neçə nəsil incik həvvalar doğulur və ölür.
Müasir dövrdə meydana atılmış feminizm də həmən bu inciklikdən qidalanır. Evdar xanımlardan daha güclü xasiyyətli qadınlar qədim tələbləri, qadağaları aşaraq özlərini tamam başqa cür aparırlar. Çünki bu qadağaları kişilər qoyub! Öz ağasına nifrət eləməyə başlamış qadın nə hiss eləməlidi, özünü necə aparmalıdı? Əlbəttə ki, onun kimi, nifrət elədiyi kişinin özü kimi. O, başqa variant tanımır, heç hiss eləmir də. Qullar həmişə öz ağalarına bənzəməyə çalışar.
Ona görə də matriarxatdan qorxmayın, kişilər. Sən demə dilimizdə bu sözün da milli variantı varmış, mən bilməmişəm – ana xaqanlıq. Ana xaqanlıq geri qayıtmayacaq, çünki o, həmişə sizinlə olub. «Cherchez la femme»— (Qadın axtarın) deyən fransızların dediklərində həqiqət çoxdur. Ən zülmət, nadan, cəhalətli orta əsrlərin özündə belə həvvalar hakimiyyətdə olub. Adəmlərin başı «Necə yaşamalı?» barədə düşünməyə və əlbəttə ki, cadugərləri yandırmağa qarışıb. Bircə onu anlaya bilmirəm ki, fkministlər indi nəyin uğrunda mübarizə aparır? Real hakimimyyəti, əsrlər boyu əlimizdə olan təbii qüvvəni, qərinələrin təcrübəsini qoyub kişilərin şərti adlana biləcək hakimiyyətinə dəyişmək istəyirsiz? Bu lap axmaqlıq olardı…
Maraqldı bir sovet filmi vardı. Günlərin bir günü daim müharibələrdə olan kişilərinin əlindən bezən qadınlar şəhərin qapılarını bağlayıb kişilərin qarşısında şərt qoyurlar: «Ya müharibələrdən əl çəkməlisiz! Ya da qapıları bağlıyb sizi şəhərə buraxmayacağıq!» Bu tələbdən kişilərin gülməkdən ürəyi gedir: «Biz filan şəhəri 2 saata zəbt elədik, öz şəhərimizə girə bilməyəcəyik? Qadınlar vuruşmaq nədi bilməz!» İki cəbhə - silahlanmış qadınlar və kişilər üz-üzə dayanır. Hücum məqamında qadın sərkərdəsi əmr verir ki, hamı soyunsun. Alınan səhnədən bütün kişilərin silahı əlindən düşür. Vuruşmağı, dava-şavanı bir saniyəyə unudub pambığa dönürlər. Ona görə də belə güclü silahı əlindən yerə qoymuş feministləri heç cür anlaya bilmirəm.