|
Qaçan
qurbağaların nağılı
Uçmaq istəyənlərçün autotreninq
Harda gəldi
ruhdan düşmə,
ayaq altında qalarsan.
Laruşfuko
Belə bir pritça var, amma nədənsə lap nağıl kimi başlayır: Biri vardı,
biri yoxdu. Yer üzündə balaca qurbağa balaları vardı. Onlar o qədər balacaydı
ki, bəzən torpaqdan, bəzənsə yarpaqdan heç seçilmirdi. Onlar bir-birinə
o qədər bənzəyirdi ki, elə bil almanı min yerə bölmüşdülər. Heç anaları
da onları ayıra bilmirdi. Bu balaca qurbağalar yığışıb qaçış üzrə yarış
keçirməyə qərar verdilər. Qabaqlarına da özlərindən çox böyük məqsəd qoydular:
Onlar uca bir qüllənin başına dırmaşmalıydı.
Tamaşaya o qədər canlı yığışmışdı ki, onların arasında qurbağalar heç
görünmürdü. Toplaşanların əksəriyyəti balaca qurbağaların «axmaqlığına»,
«yekəbaşlığına», «nadanlığına» gülməkçün vacib işlərini qoyub gəlmişdilər.
Zirvəyə can atan qurbağanı həmişə görmək olmur ki?!
Yarış başladı. Tamaşaçılardan heç kim inanmırdı ki, balaca qurbağalar
yüksəklərə ucala bilər. Axı qurbağalar sürünənlər sinfindəndi. Göylərdə
pərvaz eləmək onların qisməti deyil.Yerdən replikalar da səslənirdi: «Bu
çox çətin məsələdi», «Onlar heç vaxt zirvəyə çata bilməyəcəklər», «Qüllə
çox hündürdür, onların şansı yoxdur»....
Balaca qurbağalar bir-bir yıxılmağa başlayır. Bir-birinin ardınca sürüşüb
onlara hürüldayanların ayaqları altına düşürdülər. Amma bəzilərində ikinci
nəfəs açılır, tullanır, gücünü toplayıb hoppanır, bir az da irəli gedirdilər.
Kütlənin gözü doymurdu elə bil: «Heç vaxt ola bilməz!!! Mümkün deyil!
Bunu heç kim bacarmaz!». Bu sözləri eşidən qurbağalar ruhdan düşürdü və
bir–bir sıradan çıxırdı.
... Amma BİRi daha da yüksəyə qalxır, hamısını arxada qoyurdu. O boyda
qurbağalar dəstəsindən cəmisi BİR qurbağa məqsədinə çata bildi. Qalanı
kimi yoruldu, kimi şübhə elədi, kimisi geri qaldı, kimisi güc çatdıra
bilmədi. Bax ONDA bütün qurbağalar qabağa düşən qurbağanın kimliyini bilmək
istədi. Onun başına toplaşdılar, onu süal yağışına qərq elədilər: «Axı
sən bu zirvəyə necə qalxa bildin?!». Elə onda məlum oldu ki, qalib qurbağa
kar imiş. Ətrafının, cəmiyyətin sözlərini eşitmir, onun barəsində deyilənlərdən
heç xəbəri də yoxdu.
Bu pritçanı ağıllı adamlar yazıb, amma nəticə çıxarmaq bizlikdi. Heç vaxt
pissemizmini, neqativ əhvalını sənin çiyinlərinə yükləmək istəyənlərə
qulaq asma! Onlar sənin ən qiymətli, ən istəkli arzularını əlindən ala
bilərlər, daha doğrusu alırlar da. Axı bu arzuları sən öz ürəyindən incəliklə,
varlığının bütün nəfiq hissləriylə bəsləmisən. Onları başqasının əlinə
vermə!
Sözün qüdrətini də unutma! Axı eşitdiyin, oxuduğun yaddaşının dolambacında
gizlənib vədə pusur ki, sənə arxadan zərbə vursun. Özünkünü, öz daxili
enerjinlə bəslədiyin arzularını yad fikirlərdən qorumağı öyrən. Xeyr,
bu heç də əlacsızlıq deyil. «Min dərdin min bir dərmanı olar» - deyib
atalar. Bütün dərdlərin əlacı hadisələrə müsbət bucaqdan daxmağındı. Bu
bucağın dərəcəsini də sənə heç kim göstərməyəcək. Özün ölçüb biçəcək,
hayatından kəsib doğrayıb, artığını atıb müəyyənləşdirəcəksən.
Bir də ki, hərdən bir kar olmağı da öyrən. Sənə «Arzuların əlçatmazdı»,
«Sən kainatın bir tozu da ola bilməzsən», «Alınmayacaq, mümkün deyil»
deyəndə özünü karlığa vur. «Mən bacaracam» deyib həmin o qurbağa kimi
irə çıx. Amma bil, zirvəyə can atarkən unutma ki, bu Olimp dağı yox, Zizuvi
vulkanı da ola bilər. Həmişə kiminsə ucalmaq cəhdləri başqa birisinin
alçaqlığı ilə yarımçıq qalır...
Sən dünyanı dəyişə bilməzsən, amma sən dünyaya olan münasibətini dəyişə
bilərsən. Yuxarıda yazılanlardan heç biri alınmasa onda əllərini yanına
salma. Planetin bir küncündə durub taksi gözləyirmiş kimi dayan və avtostop
üçün əlini hazır saxla. Sənin arzularına uyğun planet yanından şütüməyə
cəhd edərkən var gücünlə «Saxlayın dünyanı, rica edirəm, mən düşmək istəyirəm!!!»
çığırarsan...
|
|
