Ax, keçən günlər! Ax, keçmiş zəmanə, ax ötən qərinələr, rüblər, illər, aylar, həftələr, əlçatmaz, ünyetməz xoş saatlar, dəqiqələr və təbii ki, saniyələr... Uzanardın sərin həyətdə, damağında 35 qəpiklik «Stüardessa» siqareti, bir qəpiklik kibrit də itin aşıqlısından, qənşərində pürrəngi çay, növbənöv şirnilər, noğullar, mürəbbələr, şəkərburalar, qurabiyələr... Bunlar azmış kimi üstəlik, şirindən şirin xəyallar. Xəyalata cumar və Şillerin «Qaçaqlar»ındakı Karl Moor sayağı öz-özünə deyərdin: «Siz mənə öz dəstəm kimi bir dəstə verin, mən Azərbaycanı elə bir məmləkətə çevirim ki, qədim Afina və Sparta onun yanında qadın monastırına bənzəsin. Yaponiya və Amerika isə kişi monastırına...» Sonra Təbrizli, Dərbəndli, Ərdəbilli, Həmədanlı, Kərküklü, Mosullu Azərbaycanın küçələrində milli geyimli əsgərlər addımlayar, başın üzərində üçrəngli bayraq, qəlblərdə türkçülük, müsəlmançılıq. Bəşəriyyət də baxardı bu növrağa, köksünü ötürərdi. Düşünərdik ki, təki bunlar ola, heç nə istəmirik, rəhmətlik Xəyyam rübaidə dediyi kimi:

Bir şüşə mey ola, bir divan ola,
Bir az çörək ola, xoş zaman ola,
Xərabəlik xoşdu mənə saraydan,
Yanımda sevgili bir canan ola.
Və bu xoş ovqatı tamamlamaq üçün o zamanlar mobil telefon yox idi deyə badi-səbaya, yəni xəbərçi küləyə yalvarar, Zakiranə təvəqqe edərdin:
Badi-səba, söylə mənim yarıma,
Gözəllər çıxıbdı seyrana, gəlsin,
Təğafül etməsin, işrət çağıdır,
Süzülür hər yerdə peymanə, gəlsin.

Barmağında xatəm, belində kəmər,
Saçında güşvarə, düymə tamam zər,
Qərq olsun yaşıla, ala, sərasər,
Naz ilə sallana-sallana gəlsin.

Bir qədər gözləyərdin, yar gəlməzdi və dübarə ona müraciət edər və badi-səbanı sorğu-suala tutardın:

Badi-səba, mənim dərdi-dilimi,
O güli-rənaya dedin, nə dedi?
Ürəyimdə olan arzularımı
O gözü şəhlaya dedin, nə dedi?

Badi-səba bissimillah eləyib ağzını açmamış bir də görərdin yari-mehriban budu gəldi, sallana-sallana... Yeriyəndə yerə naz eləyir, güləndə gülü xəcil eləyir. Comolunqumanın zirvəsindəki qar kimi ağ üzünə baxanda Ay, lalə kimi al yanağına baxanda Şəkinin Qızıləhmədi alması, şəvə kimi qara saçlarına baxanda kömür az qalır xəcalətindən yerə girə və bir də çıxmaya. Və fikrin-xəyalın da onun gözəl əndamında, pənbə dodağında, nə bilim, sürməli gözündə olardı. Heç əlində nar olub-olmadığının fərqinə də varmazdın, çünki bolluq idi.

O zamandan çox sular axıb. Müstəqil də olduq. Ölkə də qurduq. Amma. Qanadı qırılmış məmləkət, ürəyi qırılmış, xəyalları alt-üst edilmiş insanlar. Oturmuşuq. evdə. İş yox, güc yox, mahnı oxumağa, şer deməyə ovqat da eləcə. Qənşərimizdə isə Azərsui-birəhmü bamikrobü napakın ödəniş haqda qəbzləri, üstəgəl Barmeki-binurü bivatü namüntəzəmin məbləği ödənilməmiş pul bəratları və Azəriqazi-biqazü xətərnakın yenə qəbzləri və xəbərdarlığı... Onlar məndən xəcil, mən onlardan narazı. Onlar məhcub, mən əvəzlərini ödəyə bilməyəcəyimdən məhzun... Barı, yari-mehriban gələydi, əlində də narı, pis olmazdı... Amma indi badi-səba da adamı dinləmir. Bir məşhur lətifə var. Bir bakılının öyrədilmiş bir pişiyi varmış. Bir gün ona bir yumaq atıb deyir: «Get, gətir dəə!». Pişik gedib gətirir. Sonra bir də atır: «Get gətir dəə» pişik yenə gedib gətirir. Üçüncü dəfə yenə atır: «Get gətir dəə». Pişik birdən qayıdır: «Ya ustal eee. Get özün gətir dəəə». İndi desən ki, səba, get filan sözü de, ay getdi ha! Qayıdacaq ki, telefonuva kontur yüklə, çağır daa! Xəyalın da üzünə daş yamanıb.