Bumeranq

Yaxud, nə əkərsən, onu də biçərsən


Təsəvvür edək, 9 mərtəbəli evin 6-cı mərtəbəsində yaşayan məsələn Nadir adlı sürücü öz evinin qapısını açıb alatoranda yıxılmamaqçün ehtiyatla addımlayaraq (blokda axırıncı dəfə nə vaxt işıq yanmasını heç kim xatırlamır) siqaret kötüklərini və tum qabıqlarını tapdayaraq liftə yaxınlaşır. İçini dağıdan və başını ağrıdan sualların cavabını divarlardakı nalayiq sözlərdən ibarət «bədii tərtibatda» axtarmadan siqaretlə yandırılıb deyilmiş düyməni basıb lifti çağırır. Xəfif küləyin pəncərədən içəri saldığı zibillik qoxusu düz beyninə işləyir: «Əclaflara bir fikir ver, gör pəncərənin şüşəsini salan tapılır? Camaat da ki, zibili ayaq altına atıb gedir. Həyatımız zibil yeşiyidi elə bil» deyib əzik pomidoru fırçıldadıb keçir. Bərkdən «xxıx...» eləyib liftin qapısına tüpürür.
Həmişə liftə girəndə burnunu sıxıb nəfəs almamağa çalışır və ehtiyatla səhər tezdən liftdə yaranmış gölməçədən adlayanda ayağı yumşaq nəyəsə toxunur: «Bunlar adam döyül, vallah. Elə bil tualetdə gedirəm». Qolunu divara yapışmış saqqızdan güclə qoparıb liftdən qurtulanda ayağı yeşiyə ilişir, az qalır yıxılsın. Asfalta əmələ gəlmiş bir neçə gölməçəni uğurla keçib çəmənlik olacağı yerdə bir neçə itin ona baxıb mırıldamasından ehtiyat eləyir: «Gör necə bəsləyiblər?! Camaat yeməyə çörək tapmır, bunlar iti yedirir» deyib qaloş geymiş qızlara nifrətlə bir də baxır. Marşrut dayanacağına çatanacan qazılmış xəndəyin üstündəki ensiz taxtadan keçməli olur: «Bir ildi, üstünü bağlaya bilmirlər. Belə dövlət olar? Şikayət yazmağın heç mənası da yoxdu».
Xəndəyin ətrafda yaratdığı sulu palçığa bulaşmamaqçün balaqlarını qaldırıb keçir: «Cəmi dizəcən batdım. O gün Mamed qulaqlarınacan palçıq içindəydi. Xalq donuzluğundan əl çəkər bəyəm? Xəndəyi bağlamağa nə var ki...». Min əziyyətdən sonra işə çatıb sükan arxasına keçəndə özünü yüz ilin yorğunu kimi hiss eləyirdi. Bütün günü camaatla necə işləyəckdi: «Allah bilir, lifti batıranlar, küçəni zibilləyənlər, hamısı mənim maşınıma minir. Hamısı bir zibildi». Marşrut yerindən götürüldü.
- Hara özünü soxursan, ay qarı. Pul verəndə heç tələsmirsiz, düşüb qaçırsız!-deyib sürəti bir az da artırır: «Özlərinə hörmət tələb eləyirlər. Lifti batıranlar bəlkə də onun nəvələri, uşaqlarıdı. Günüm it günüdü elə bil...». – Ay kişi, sənnənəm, atova borcum var, benzin alım, səni daşıyım? Şələ-küləni yığ, rədd ol burdan. Lap əcəb eləyirəm bərk sürürəm!- deyib bilərəkdən gölməçənin suyunu dayanacaqdakı adamların üstünə sıçradıb şütüyür: «Səhərdən dilimə bir içim su dəyməyib, naharacan dözə bilmərəm. Uşağın adı nəydi, unutmuşam, verim bir kruq sürsün. Öyrənmək istəyir. Qoy canları çıxsın, dözsünlər. Onsuz da bu millət adam olan döyül».
Ucuzvari yeməkxananın çirkli masası ətrafında uçuşan milçəklərin səsi qulağı dibində deyinən adamların səsini xatırlatdı deyə əsəbləşməyə başladı : «Gör çayı hansı stəkannda verirlər, bu qabdan heç it də içməz». Alüminium qaşığı şorbanın içində bir neçə dəfə hərləyəndən sonra istidən əli yandı: «Xaricdə insanlar günorta naharını restoranda yeyir. Fəhləni də adam sayırlar. Buranın iyi liftin qoxusundan betərdi». – Ay bala, hesabı ver, rədd olum burdan. Yeməkdən bir şey çıxsaydı kəlləni partladardım: «Ayaqyolusuna girəsi deyil. Yaxşı ki, pulsuzdu. Yoxsa qəzetlə silinməkçün pul verəcəkdim?»
Yol boyu kirli blok, iyli lift, palçıqlı xəndək, əyilmiş alüminüm qaşıq, dalıyca su atmadığı ayaqyolu slayd şou kimi gözü qarşısından keçirdi. Gündəlik plan qayğısı da ümumi mənzərəyə qoşulub içini oymaqla məşğuluydu: «Sonra deyirlər camaatı niyə bir-birinin belinə mindirirsən. Bəs mən köpəkoğlu planı hardan verim? Bir də ki, belə millətin belə də sürücüsü olar. Adam kimi yaşasaydım, adam kimi sürərdim də...».
Axşamüstü əlində qalan qəpik-quruşu bir butılka arağa bəs eləyərdi: «Yeməyi Mamed alsın, gedək oturaq adam kimi. Uşaqlar yeməyə bir zəhrimar tapar. Eşşək kimi işləmişəm, mənə istirahət düşmür bəyəm?». Gecə yarısı lül-qəmbər evə qayıdanda xəndəyin nazik taxtasından keçə bilmir. Yıxılıb dizəcən batan şalvarını bu dəfə qulağınacan palçıq eləyir. Bütün söyüş ehtiyatını sərf eləyəndən sonra lifti çox gözləməli olur : «Gəzən ayaqyolunu» kim sürür bu dəfə. Uf, özümü evə çatdıra biləcəm görəsən?». Xeyli təpiklənəndən sonra açılan liftin içərisi demək olar ki, qurumuşdu: «Dözməyə taqətim yoxdu- deyib ehtiyacını oradaca ödəyir.- Sabah bilərəm ki, öz işimdi. Bir qədər az söyərəm»...

 

 

Seçilmiş
Bir etüd və üç nöqtə…
Özümə məktub
On beşinci daş
Röya
Məyusluq bayramı
Böyük səhər sindromu
Çay buxarı ilə meditasiya
Çəhrayı duman
Bir çimdik qırmızı
Qəribə adamlar
Vətənə daş, yoxsa başına daş
Ermənilərə minnətdarlıq
Fakir, foxsa fağır?
İlmələr və qarmaqlar
«Cherchez la femme»
Sevgi naminə
Azadlıq simfoniyası
Palçığa bulaşmış libido
Tənha doğulmuşlar
Utanıram
Susuz balıq
Yaxşı qızlar cənnətə düşür?
Həmişə yubanan sonra
«Keep smiling»
Döyə-döyə
Qurama dünya
«Das Ist Fantastisch!!!»
Milli striptiz
Tutti
Sevgi adlı boyat nağıl
Cəmi bir kadr…
Çağdaş folklor necə yaranır
Zümzümə
Ağ kağız, yoxsa bahalı kətan?
Qum saatı
Kişi üslubunda köşə
İntəhasız meymunlar teoremi
Özüm...
Yuxu dəyərində kopyalar
Ad günü
Güllü günlər
Arvadbazlardan kömək
Şantrapa
Küçələrə su səpmişəm
Darıxmağın min bir rəngi
Danışmaq, yoxsa çərənləmək?!
Qranj
Çeynənmiş ikebana
Bütün yaxşılıqlara ölüm!
Sadizm
Rəqs dərsi
Qəlbi şikəstlərə sədəqə vermirlər
İmpression baxış
Nü...
Etiraf
Peyzaja sıçrayış
Siz deyən olsaydı…
Zorlanmış şəhər
Çılpaq qadın silahdan da güclüdü
Kərtənkələlər
Mənim «mən»im
Nənələr və nəvələr
Qaçan qurbağaların nağılı
Günəşi öldürənlər
Qadın qəddarlığı
Boz şəhərin boz adamları
Səninçün
Şükranlıq
Qanla yuyulan günahlar
İrəli, meymuna doğru!
Qurama üslubunda məntiqsiz köşə
Ağ və Qara
Açar dəliyindən görünənlər
Xoşbaxlığ…, xoşbaxlığ .., yenə də xoşbaxlığ…
Plaqiat, oğurluq, yoxsa abırsızlıq?